വളരെ പഴയ ഒരു സംഭവമാണ്...
2005-06 ആയിരിക്കണം. എന്തോകാരണത്താല്‍ എനിക്ക് കോഴിക്കോട് നിന്ന് ബാംഗ്ലൂര്‍ മടങ്ങിവരാന്‍ ബസ്‌ ടിക്കറ്റ്‌ കിട്ടിയില്ല. ടിക്കറ്റ്‌ കിട്ടാന്‍ വേറെ വഴിയില്ലാതതുകൊണ്ട് ഞായഴാച്ച വൈകിയിട്ട് കോഴിക്കോട് KSRTC സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ പോയി ടോക്കന്‍ എടുക്കാന്‍ വേണ്ടി ക്യൂ നിന്നു. കുറേ സമയം ക്യൂ നിന്ന് മടുത്തപ്പോ അടുത്തുനിന്ന പയ്യനോട് മെല്ലെ സംസാരിച്ചു. അവന്‍ അവന്‍റെ കൂട്ടുകാരുടെ കൂടെ അവധി ദിവസം ആഘോഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി മൈസൂര്‍ ബാംഗ്ലൂര്‍ ട്രിപ്പിന് പോവുകയാണ്.
ഞങ്ങള്‍ കുറേ സംസാരിച്ചു, അവന്‍റെ സുഹൃത്തുക്കളെയൊക്കെ പരിചയപെട്ടു അങ്ങനെ നിന്നു. കുറച്ചു മണിക്കൂറുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരു ബാംഗ്ലൂരേക്കുള്ള KSRTC ബസ്സ് റിവേര്‍സ് ചെയ്ത് സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ ഇട്ടു. കൌണ്ടറില്‍ നിന്ന് ടോക്കന്‍ കൊടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ധൃതിയില്‍ ടോക്കനോക്കെ വാങ്ങി ഓടി ബസ്സില്‍ കയറിനോക്കുമ്പോ സീറ്റ്‌ പോയിട്ട് മരിയാദക്ക് നില്‍ക്കാന്‍ പോലും സ്ഥലമില്ല.
അപ്പൊ മുന്നില്‍നിന്നു ഒരു വിളി... “ചേട്ടാ ഇങ്ങോട്ട് വാ...”
ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോ നേരത്തെ സംസാരിച്ച പിള്ളാര്. ഞാന്‍ അവരുടെ അടുത്ത് പോയപ്പോ അവര് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്ത് എനിക്ക് ഇരിക്കാന്‍ ലേശം സ്ഥലം തന്നു.
അവര് ഒരുത്തന്‍ ടോകെന്‍ വാങ്ങാന്‍ ക്യൂ നിന്ല്‍ക്കുമ്പോ ബാക്കി ഉള്ളൊരു ഡ്രൈവര്‍ ഡോരിലൂടെ അകത്തുകയറി സീറ്റ്‌ പിടിച്ചതാണെന്ന് പറഞ്ഞു.
ബസ്സിന് സാധാരണയിലും സ്പീഡ്‌ കുറവായിരുന്നു. രാത്രി പന്ത്രണ്ടു മണി ആയപ്പോ സുല്‍ത്താന്‍ ബത്തേരിയെത്തി. ബസ്സിന് എന്തോ എന്‍ജിന്‍ പ്രോബ്ലമുണ്ട് ടൈം എടുക്കും എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു സമയം ബസ്സില്‍ ഇരുന്നു, പിന്നെ പുറത്തിറങ്ങി. ഒരു മണിക്കൂറില്‍ കൂടുതല്‍ ആയിക്കാണും, ബസ്സ് ഇനി ഓടൂല എന്ന് പറഞ്ഞു. ഇനിയെന്ത് ചെയ്യും എന്ന് അറിയാതെ എല്ലാരും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കി. പിന്നെ അവരവര് ബസ്‌സ്റ്റാന്റ് ഇന്‍റെ ഓരോ മൂലയില്‍ പ്പോയി നില്‍പ്പായി .
ഇവരുടെ കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു പയ്യന്‍ എന്നോട് അവരുടെ ഓഫീസില്‍ കയറി അന്വേഷിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങള്‍ അവരുടെ സ്റ്റാന്‍ഡിലെ ഓഫീസില്‍ കയറി അന്വേഷിച്ചു. കോഴിക്കോട് നിന്ന് ഒന്നരയ്ക്ക് ഒരു ബസ്‌ വരും അതില്‍ പോകാം എന്ന് പറഞ്ഞു..
എല്ലാരും ഒന്നര വരെ കാത്തു. ഒന്നരയ്ക്ക് ബസ്സ് വന്നു. ബസ്സ് വരുന്നതും കണ്ട് എല്ലാരും ബസ്സിന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി. ആ ബസ്സിലെ ആള്‍ക്കാരു വാതിലില്‍ തൂങ്ങുന്നത് കാരണം ബസ്സ് ചെരിഞ്ഞായിരുന്നു ഓടി വന്നത്. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലുള്ള കുറച്ചു പേര് ആ ബസ്സില്‍ കയറിപ്പോയി .
പിന്നെയും അവരുടെ ഓഫീസില്‍ പോയി പ്രശനം അവതരിപ്പിച്ചു. അവര്‍ക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ പറ്റില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു. വേറെ ബസ്സ് ഇല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോ വേറെ ഒരു ബസ്സിനും കര്‍ണാടകത്തില്‍ കയറാനുള്ള പെര്‍മിറ്റ്‌ ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞു.
ഞങ്ങള്‍ പിന്നേം എന്തുചെയ്യണം എന്ന് അറിയാതെ രാത്രി ഇരുട്ടത്ത്‌ മഞ്ഞിന്‍റെ തണുപ്പുമേറ്റ് അവിടെ നിലത്തിരുന്നു. പിള്ളാരുടെ കൂട്ടത്തിലെ ചിലര് അവരുമായി വാഗ്വാദം നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കൊറേ സ്ത്രീകളും, ബാംഗ്ലൂര്‍ എക്സാം എഴുതാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള കുറച്ചു പെണ്‍കുട്ടികളും ഒക്കെ അവിടെ നിസ്സഹായരായി എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് അറിയാതെ ഇരുന്നു.
കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരു ബസ്സ് മെല്ലെ സ്റ്റാന്റ്ഇലേക്ക് ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടു. ഞാന്‍ വേഗം ബസ്സിന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഓടി.
അവിടെ കിടക്കുന്ന ഒരു ബസ്സിനും കര്‍ണാടകത്തില്‍ കയറാനുള്ള പെര്‍മിറ്റ്‌ ഇല്ല എന്ന് പറയുന്നത് കളവായിരിക്കുമോ എന്നാ സംശയമായിരുന്നു എനിക്ക്.
ബസ്സിലെ ഡ്രൈവറോട്‌ ഞാന്‍ “ഈ ബസ്സിന് കര്‍ണാടകത്തില്‍ കയറാനുള്ള പെര്‍മിറ്റ്‌ ഉണ്ടോ...”
അയാള്‍ക്ക്‌ എന്റെ ചോദ്യം ഇഷ്ടപെട്ടില്ല. എന്നെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടി, ടെശ്യപെട്ടുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു... “ഉണ്ട്.. ഉണ്ടെങ്കില്‍ എന്തോ വേണം...?”
ഞാന്‍ ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല.. തിരിച്ച് അതേ സ്പീഡില്‍ ഓഫീസിലേക്ക് ഓടി.. ഈ ഡ്രൈവര്‍ ഓഫീസിലെതുന്നതിനു മുന്നേ എനിക്ക് എത്തണമായിരുന്നു.
ഓഫീസില്‍ അപ്പോഴും പെര്‍മിറ്റ്‌നെ കുറിച്ചുള്ള തര്‍ക്കമായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഇടയില്‍ കയറി പറഞ്ഞു..
“പെര്‍മിറ്റ്‌ ഉള്ള ബസ്സ് വന്നു.. അതാ ആ ബസ്സിന് പെര്‍മിറ്റ്‌ ഉണ്ട്..”
“ആര് പറഞ്ഞു ..”
“അതിലെ ഡ്രൈവര്‍ പറഞ്ഞു... ”
അപ്പോഴാക്കും ആ ഡ്രൈവര്‍ നടന്ന് ഓഫീസില്‍ എത്തി.
അപ്പോ സമയം രണ്ട് മണി.
ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലുള്ള ചിലര് അത് കേട്ടപ്പോ തന്നെ ആ ബസ്സിന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് സീറ്റ്‌ പിടിക്കാന്‍ ഓടി.
പ്രശ്നം അവിടെ തീര്‍ന്നില്ല. നാല്‍പത്തിയഞ്ചു പേര് വേണം അല്ലാതെ ബസ്സ് എടുക്കാന്‍ പറ്റില്ല എന്ന് അവര്. പുറത്തു നോക്കിയപ്പോ എല്ലാവരെയും കൂട്ടിയാ ഒരു ഇരുപത്തഞ്ചു മുപ്പതു പേര് കാണും. ഞങ്ങള്‍ അടികൂടി 45 ഞ്ഞ് 30 ഇല്‍ എത്തിച്ചു.
എന്നിട്ട് അവിടയൂണ്ടായിരുന്ന ആള്‍ക്കാരോട് ഇത് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പിള്ളാര്‍ക്ക് ഭയങ്കര ഉഷാരായിരുന്നു. മുപ്പതു പേര് ഉണ്ടെങ്കില്‍ പുതിയ ബസ്‌ ഇറക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു.. ആര്‍ക്കും വിശ്വാസം പോര.
ആസമയം വേറെ ഒരു ബാംഗ്ലൂര്‍ ബസ്‌ വന്നു കൊറേ പേര് അതിന്‍റെ അടുത്തേയ്ക്ക് ഓടി.. പിള്ളാര് ചിലര് അവരുടെ പിറകെ ഓടി അതില്‍ കയറരുത് എന്ന് പറഞ്ഞു. ചിലരെ അവര് തടഞ്ഞു വെയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. എന്നിട്ടും ചിലര് അതില്‍ കയറിപ്പോയി. ഞങ്ങളുടെ ആള്‍ക്കാരുടെ എണ്ണം പിന്നെയും കുറഞ്ഞു. പെണ്‍കുട്ടികളുടെ അച്ച്ന്മാര്‍ക്കായിരുന്നു ഏറ്റവും എതിര്‍പ്പ്. എന്തിനാണോ ആവോ..
ചിലര് “ഓക്കേ” പറഞ്ഞു, അവരോടോക്കെ ബസ്സില്‍ കയറി ഇരിക്കാന്‍ പറഞ്ഞു, അങ്ങനെ ഒരു പതിനഞ്ചു പേര് ബസ്സില്‍ കയറിക്കാണും. അതില്‍ കൂടുതല്‍ എണ്ണം കൂട്ടാന്‍ ഒരു വഴിയും ഇല്ല. ആകെ വിഷമിച്ചു.
ഇനി ബസ്സ് സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ആവുമ്പോ ചിലപ്പോ ബാക്കി ഉള്ലോരും കയറുമായിരിക്കും എന്ന് തോന്നി. അങ്ങനെ ആള്‍ക്കാരൊക്കെ കേറി ബാക്കി ഉള്ളവര് സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ആവുമ്പോ കേറിക്കോലും എന്ന് KSRTC ഓഫീസില്‍ പോയി പറഞ്ഞു. ആദ്യം ഡ്രൈവര്‍ സമ്മതിച്ചില്ല, പിന്നെ എങ്ങനെയൊക്കെയോ സമ്മതിപ്പിച്ചു. ബാംഗ്ലൂര്‍ വരെ പോവാന്‍ പറ്റില്ല, മൈസൂര്‍ വരയെ പോകൂ എന്ന് അവര് കണ്‍ഡിഷന്‍ വെച്ചു.. മൈസൂര്‍ എങ്കില്‍ മൈസൂര്‍ എന്നും പറഞ്ഞു ഓക്കേ ആക്കി..
അദ്ദേഹം ബസ്സ് സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ചെയ്തപ്പോ കൊറേ പേര് എവിടുന്നോക്കെയോ ബസ്സില്‍ കയറാന്‍ തുടങ്ങി.. ഇരുട്ടില്‍ നിന്നൊക്കെ ചിലര് പൊങ്ങി വന്നു, അവസാനം നോക്കുമ്പോ ബസ്സ് ഫുള്‍. 45 പേരില്‍ കൂടുതല്‍ ആള്‍ക്കാര്‍.
ഞാന്‍ അവസാനമായിരുന്നു കയറിയത്.. എനിക്ക് വേണ്ടി നമ്മുടെ “പിള്ളാര് ഗേങ്ങ്” ഫ്രന്റില്‍ തന്നെ ഒരു സീറ്റും റിസേര്‍വ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ ബസ്സില്‍ ബഹളം ആയിരുന്നു, പാട്ടും ഡാന്‍സും, തമാശ പറയലും ഒക്കെയായി മൈസൂര്‍ വരെ. ഇടയ്ക്ക് ഞാന്‍ ലേശം ഉറങ്ങിയും പോയി.
മൈസൂര്‍ എത്തി ബസ്സില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങിയപ്പോ രണ്ടുമൂന്നു പേര് വന്നു എന്നോട് താങ്ക്സ് പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ ഡ്രൈവറോടും ഒരു താങ്ക്സ് പറഞ്ഞു.
പിള്ളാരുടെ ഗ്രൂപിനോടൊക്കെ ബൈ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഒരു ബാംഗ്ലൂര്‍ ബസ്സില്‍ കയറി ഇരുന്നു.
